গল্প: মই, সি আৰু এখন উদভ্ৰান্ত পৃথিৱীৰ এটা নিমিলা অংক
(পৰী পাৰবীন,ডিব্ৰুগড়)

বাস্তৱৰ বহিঃপৃষ্ঠ:
----------------

নিয়ন লাইটৰ পোহৰেৰে চহৰখনত ছাঁ-পোহৰৰ ৰেখা অঁকা সময়ৰ কথা । ঘৰমুখী মানুহৰ ব্যস্ততাই দিনান্তত চহৰখনক আকৌ এবাৰ প্ৰাণ দিছে । মোক গাড়ীতে এৰি নয়ন ৰাস্তাৰ কাষৰ ডিপাৰ্টমেন্টেল ষ্টৰখনলৈ সোমাই যায় । বহুদেৰিয়েই হ’ল, নয়ন অহা নাই । ৰৈ ৰৈ আমনি লগাত মই ফেচবুকত অৰ্থনীতিৰ ওপৰত লিখা নিবন্ধ এটাৰ ওপৰত চকু ফুৰাই আছো । দিনৰ অত্যধিক গৰমক জুৰ দিবলৈকে হয়তো কিনকিনকৈ বৰষুণ এজাকো নামি আহিল । খোলা খিৰিকীখনেৰে হাতখন উলিয়াই কিবা অজান আৱেশত মই বৰষুণৰ টোপালবোৰ চুই থাকিলো । ষ্টেৰিঅ’ত হিন্দী বোলছবিৰ পুৰণি গান এটা বাজি আছে । হঠাতে খিৰিকীৰ বাহিৰৰ পৰা মানুহ এজনৰ বিৰবিৰণি এটা কাণত পৰিল । লাহে লাহে বিৰবিৰণিটো ওচৰ চাপি আহিল ।ফেচবুকৰ পৃথিৱীৰ পৰা মূৰ তুলি চাই পঠিয়ালো ।

আসঃ সি !

কোন আছিল ঠিক মনত পেলাব নোৱাৰিলো । কিন্তু অতি চিনাকী সেই চেহেৰা । তাৰ কাতৰ চকুযুৰি । আসঃ ! কি যে ক’ব খোজে সি মোক ! মোলৈ চাই সি বিৰবিৰাই থাকিল । বিৰবিৰণিবোৰ বাঢ়ি গ’ল । মই তালৈ চাই থকা দেখি তাৰ সাহস বাঢ়ি গ’ল । সি গাড়ীখনৰ চাৰিওফালে পাক মাৰিবলৈ ধৰিলে । বুকুখন মোৰ ঢপঢপাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । কোন হয় সি ? কোন হয় ? মানসিকৰোগী নে ? চোৰ নহয়তো ! নতুবা কোনোবা নিচাগ্ৰস্ত ?

ফোনটো টানিব নেকি মোৰ ? খিৰিকীখন বন্ধ কৰিবলৈকো মোৰ শক্তি নোহোৱা হ’ল । এই নয়নটোৱে যে ইমান দেৰি কৰিছে ! সি মোলৈ চায়, বিৰবিৰায়, গাড়ীৰ চাৰিওফালে পাক মাৰে । আকৌ চায়, বিৰবিৰায়, আকৌ পাক মাৰে ।

মই উশাহ নসলোৱাকৈ বহি আছো । আঠত্ৰিশ ডিগ্ৰী চেলচিয়াচতো মোৰ শৰীৰ শীতল হৈ পৰিছে । ইমান ভয় খাবলগীয়া কোনো কথায়েই নহয়, অথচ মই ভয় খাইছো ।

তেনেতে নয়ন আহি গাড়ীৰ দুৱাৰ খোলাৰ লগে লগে সি বুলি ভাবি মই আকৌ চক খাই উঠিলো, দেখিলো সি অলপ দূৰলৈ গৈ মোলৈ চাই আছে ।
কি হৈছিল মোৰ ? নাজানিলো । জীৱনত হয়তো এনে পৰিস্থিতি আহে, কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈয়ে কিছুমান অকাৰণ সঁচা হৈ পৰে । সিদিনাৰ কথাটো মনৰ পৰা মোহাৰি পেলালো ।

দুমাহৰ মূৰত আকৌ এদিন দেখিলো সি মোৰ ঘৰৰ গলিটোত টহল দি আছে । নয়নক ক’লো । নয়নে পাত্তা নিদিলে । চহৰখনৰ বুকুত কতবোৰ ঘটনা । কোনে কাৰ হিচাপ ৰাখে ? মই কলেজ যোৱালৈকে সি তাতে বহি থাকিল । মই তাক নেদেখাৰ ভাও ধৰি স্পীডত গাড়ী চলাই গুচি আহিলো । বেক মিৰৰেৰে দেখিলো, সি পিছে পিছে দৌৰি আহিছে ।

কলেজৰ গেটখন পাই মোৰ আকৌ আচৰিত হোৱাৰ পাল । সি তাৰ লেতেৰা দাঁতকেইটা নিকতাই মোলৈ চাই হাঁহি আছে । তৰ্কিবই নোৱাৰিলো, ইমানদূৰ ৰাস্তা সি কি'হেৰে আহিল ।

কলেজত সোমায়েই নয়নক ফোন কৰিলো, উষ্মা জাৰিলো । নয়নে বোলে, “কোনোবা হিষ্টিৰিয়াৰোগী হ’ব পাৰে । ৰ’বা পুলিচত খবৰ দিওঁ” । পুলিচৰ নাম শুনাৰ লগে লগে মোৰ পিছে বুকুখন ধহমহাইহে গ’ল ।

“নালাগে নালাগে পুলিচত খবৰ দিব নালাগে, সি মোক একো অপকাৰ কৰা নাইতো ।”

লাহে লাহে সি মোৰ খবৰ ৰখা হ’ল । গধূলিবোৰত তাৰ গোন্ধ পোৱা হ’লো । কোনোবাদিনা মই তাৰ ফালে নাচালে সি জাপ মাৰি আহি মোৰ চলন্ত গাড়ীৰ বনেটত বহি দিয়েহি । কোনোবা এদিন আকৌ দীঘল দীঘল খোজেৰে মোৰ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ যায় । চিনাকী হৈ পৰিলেও তাৰ প্ৰতি মোৰ ভয় নকমিল । কিম্বা তাক উপেক্ষা কৰো বুলিলেও উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰা হ’লো । তাৰ স’তে কিবা যেন আত্মীয়তা আছে মোৰ । নয়নক সেই কথা ক’বলৈ ভয় লগা হ’ল । নয়নে এইবিলাক ‘ঝামেলা’ত সোমাব নিবিচাৰে । আত্মৰক্ষাৰ বাবে আইন আছে । আইনৰ সুপ্ৰয়োগ কৰিব লাগে । নয়নৰ সেই মতামত ।
মোৰ দৃষ্টিভংগী অলপ বেলেগ । মই তাক কোনো মানসিক ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ লৈ যাব খুজিছিলো । নয়নে মোক ধমকি দিলে ।  নলগা জেঙত লগা মোৰ এই স্বভাৱটো নয়নে অলপো ভাল নাপায় ।

“পৃথিৱীত অলেখজন এনেকুৱা মানুহ পাবা । কিমানজনৰ পিছত দৌৰি ফুৰিবা ? কিমানজনক সহায় কৰিবা ?”

“অন্তত এজনক”, মই তপৰাই মাত মাতো ।

নয়নৰ মুখখন কঠোৰ হৈ পৰে । মোক বুজোৱা আৰু ঢেৰুৱা ঠাৰি সিজোৱা হেনো একেই কথা । প্ৰায়ে বন্ধুবৰ্গৰ আগত তেনে অভিযোগ কৰে ।

বাস্তৱৰ অন্তঃভাগ:
------------------

দিন যায়, ৰাতি আহে । গছৰ পাতে ৰং সলায় । কিনকিনীয়া বৰষুণজাকে প্লাৱন আনে । প্ৰখৰ ৰ’দ গুচি কঁহুৱানি কোমল কৰা ৰ’দজাকৰ আগমন ঘটে । তাৰ পাছত আঘোণৰ গোন্ধ বিয়পাই কুঁৱলীৰে চহৰ ভৰে । সেই ৰাতিবোৰতো সি কঁপি কঁপি অভাৰব্ৰীজৰ ফুটপাথত পৰি থাকে । চহৰখনৰ এজুম মানুহ ব্যস্ততাৰে তাৰ কাষেৰে পাৰ হৈ যায় । সি কালৈকো নাচায় । কোনেও তালৈ নাচায় ।

“তোমাকেই চায় সি । তোমাৰ পুৰুষ বন্ধুবোৰে তোমাৰ ৰূপৰ গুণ গায় । এতিয়া ৰাস্তাৰ পগলাটোৱেও তোমাকহে পায়”, নয়নে ক্ষোভ উজাৰে ।

উজাই অহা খংটো দমাই থওঁ । সমানে সমানে খং কৰিলে মই যে মই হৈ নাথাকিম । মই সদায়েই শান্ত হৈ থাকিব খোজাৰ বিপৰীতে নয়নৰ খংবোৰ দিনে দিনে বাঢ়ি গৈছে । সৰু সৰু কথাতে তেওঁ উত্তেজিত হৈ পৰে ।

বাস্তৱৰ পশ্চাদপৃষ্ঠ:
-----------------

এনে এটা সন্ধ্যাতে এদিন কান্ধত জেকেটটো পেলাই দীঘল খোজেৰে নয়ন সোমাই আহি বেতৰ চোফাখনত ধামকৈ বহি পৰে । মুখখন তেওঁৰ চিন্তাক্লিষ্ট । সদায় দেখি থকাৰ দৰে নহয় । কি হ’লনো ? বুকুখন চিৰিংকৈ মাৰে মোৰ । ঘৰ সোমাই লেপটপ খুলি নয়নে ইণ্টাৰনেটত শ্বেয়াৰ মাৰ্কেট অধ্যয়ন কৰি থাকে । মাজতে বাজি উঠা ফোনটো দাঙি সিফালৰ কোনোবাজনক উচ্চস্বৰত গালি গালাজ আৰম্ভ কৰে । ৰ’ব নোৱাৰি সুধি পেলাওঁ মই,
“কি হ’লনো তোমাৰ ? অফ মুডত আছা যে ? টাৰ্গেট পূৰা হোৱা নাই নহয় ?”

নয়ন গৰগৰাই উঠে, “কিহ’ৰ টাৰ্গেটৰ কথা ক’লা সোনজনী? চাকৰিটো গ’ল মোৰ, চাকৰিটো গ’ল ।”

চাকৰিটো গ’ল নয়নৰ ? দিনে ৰাতিয়ে ইমানকৈ কাম কৰাৰ পাছতো চাকৰি যাব পাৰে নয়নৰ ? আচৰিত হ'লো । নয়নৰ চকুলৈ চালো । কোটৰত সোমোৱা শুকান এযোৰ চকু। পৰাজিত সৈনিকৰ দৰে আশাহত চেহেৰা । ধূসৰ হৈ উঁৱলি যোৱা মুখৰ বৰণ । শেঁতা ওঁঠ ।

“কি হ’লনো অ’ ? চাকৰিটো গ'লেই যেনিবা, তাতেনো কি হয় ? জীৱনক সহজভাৱে লোৱা নয়ন । চাকৰিটোহে গৈছে । বুদ্ধি নাশ হ’ব নোৱৰাকৈ মগজুটো এতিয়াও আছে । কাম কৰিব পৰাকৈ সবল দুখন হাত আছে । ঠিয় হ’ব পৰাকৈ দুখন ভৰিও আছে । আৰু কি লাগে হা? জীয়াই থাকিবলৈ আৰু কি লাগে?”, ক’ব বিচৰা কথাবোৰ মনতে পাগুলি থওঁ । নকওঁ ।

দুই মিনিটৰ মৌনতা উকলি যায় । তাৰ পাছত নিৰ্বিকাৰচিত্তে মই মাত লগাওঁ, “হ’ব দিয়া । এতিয়া মুখহাত ধোৱা । মই ৰুটি সেকো । খাই লোৱা” ।

টেবুলত বহিল যদিও নয়নৰ মুখখনৰ পৰা ডাৱৰখিনি দূৰ হৈ নাযায় । মেডিকেল ৰিপ্ৰেজেন্টিভ হৈ মেডিচিন কোম্পানী এটাৰ আঞ্চলিক শাখাৰ দায়িত্বত আছিল তেওঁ। তলৰ মানুহবোৰে ভালদৰে কাম কৰিব পৰা নাই । ঘৰতো এফালে মোৰ পুঁজিপতিবিৰোধী মন্তব্য, আগতে মাজে সময়ে খোঁচ নিদিয়াকৈ থকা নাছিলো,

“আচ্ছা । তোমালোকে যে ডাক্তৰৰ উপহাৰৰ নামত ইমান টকা খৰচ কৰা, কি লাভ হয় কোম্পানীৰ?”

“আৰে । তুমি এইবোৰ নুবুজিবা । এইবোৰ কোম্পানীৰ পলিচী বুজিছা” ।
“কি পলিচী ? বুজোৱা মোক । কিয় নুবুজিম?”

“ডাক্তৰজনক উপহাৰ দিলেহে ডাক্তৰে প্ৰেছক্ৰিপশ্বনত আমাৰ কোম্পানীৰ ঔষধৰ নাম লিখিব । তেতিয়াহে আমাৰ ঔষধৰ চাৰ্কুলেশ্বন বাঢ়িব” ।

“আচ্চা । মানে ঘোচ দিয়া তোমালোকে । ধৰা পৰিলে দেখোন জেললৈ যাবা ।”
“এই! কি কোৱা! কি কোৱা! ঘোচ নহয়, উপহাৰ বুলি কয়, উপহাৰ”, নয়নৰ মাতটো টানকৈ ওলায় ।

“ঘোচেই হয় । তোমালোকে ঘোচ দিয়া । ডাক্তৰে তোমালোকৰ কোম্পানীৰ ঔষধৰ নাম লিখে । দৰকাৰী ঔষধ নহলেও লিখে ।তাৰ ফল সৰ্বসাধাৰণে ভূগে । বেমাৰ ভাল নহয় । বৰঞ্চ পানীৰ দৰে পইচা যায় । হেৰৌ পাপ হ’ব বুইছা। বেমাৰী মানুহৰ লগত ধেমালি কৰিব নাপায় ।“

“ক’তনো ধেমালি ? আমি ওপৰৱালাৰ নিৰ্দেশ মানি চলো।“

নয়নৰ লগত প্ৰায়ে এই কথাবোৰত উজুটি খাওঁ । বহুজাতিক কোম্পানীবোৰে আবেগ কিনিছে । আবেগৰ নামত ধন ঘটিছে । সৰ্বসাধাৰণ ৰাইজ হাথিয়াৰ হৈছে । কিন্তু কাকনো বুজাওঁ, কোনে পতিয়াব ? সেয়ে মনে মনে থাকো । কলেজৰ লৰা-ছোৱালীবোৰক মই অৰ্থনীতি পঢ়াওঁ । পুঁজিপতিৰ সূত্ৰৰে অৰ্থনীতি ঠাহ খাই থাকে ।

নিজৰ কলেজীয়া দিনলৈ ঘূৰি যাওঁ । মানসিকতাৰ আকৃতিত গঢ় লোৱা ভৱিষ্যতৰ ভাঁজবোৰে ৰূপ লয় য’ত ।

“আমি এক বিপ্লৱ আৰম্ভ কৰোঁ আহ।“, অৰ্থনীতিৰ কোনোবা এটা ক্লাছত ধ্ৰুৱই আৰম্ভ কৰিছিল কথাষাৰ ।

“বিপ্লৱ !”, নৱ, প্ৰণৱহঁতে একপ্ৰকাৰ চিঞৰিয়ে দিছিল ।
“অ’ সেউজ বিপ্লৱ কৰিম । তহঁতে চিন্তা কৰ । ভোটজলকীয়াৰ খেতি কৰিম, ফুলৰ খেতি কৰিম, থলুৱা বস্তুৰ উপৰিও বজাৰৰ চাহিদা থকা শস্যও ৰোপণ কৰিম ।

বিপৰীতে নয়নে মোক কৈছিল, “মই এম বি এ কৰিম । আজিকালি এম বি এ কৰিলে খুব ডিমাণ্ড । লগে লগেই বাহিৰলৈ চুউউউউট”, হাতেৰে উৰি যোৱাৰ অভিনয় দেখুৱায় নয়নে ।

চুউউউউউট……………

বাহিৰলৈ যোৱাৰ অনুশীলনত ব্যস্ত হৈ পৰিল নয়ন । চাকৰি, প্ৰমোচন, টাৰ্গেট, বনাচ, এক্সপ’জাৰ, বিদেশ যাত্ৰা এইবোৰত নয়নৰ সুখৰ গ্ৰাফডাল দোপতদোপে ওপৰলৈ উঠি যাবলৈ ধৰিলে । আৰু মই থাকিলো চহৰৰ চুক-কোণৰ সুখ-দুখবোৰ বিচাৰি । বৰষুণত তিতি তিতি গুমটিখনৰ পৰা চাহ-পকৰী খাওঁ, বজাৰত পাচলি বেচিবলৈ অহা সৰু লৰাটোক দুটকামান বেছিকৈ দি পেলাওঁ । সৰু মানুহ, সৰু সৰু সুখৰ অৰ্থনীতিৰ লগত নিজকে সাঙুৰ খোৱাই লওঁ ।

‘অনৰ্থক কাৰবাৰ এইবোৰ’, নয়নে ভোৰভোৰায়, “অৰ্থনীতিৰ মানুহ হৈ তুমি অৰ্থনীতি নাজানা” ।

বজাৰ অধ্যয়ন কৰে নয়নে । মই অধ্যয়ন কৰো বজাৰত বেচা কিনা কৰা সুখ-দুখবোৰ । কাৰ পকেটত কিমান টকা সোমালে সুখ এমুঠি কিনিব পাৰিব, মোৰ সেই হিচাপত তল যায় নয়নৰ পাৰ্শ্বক্ৰিয়াযুক্ত ঔষধৰ বজাৰ মূল্য ।

ৰাতিবোৰে আজিকালি মোৰ স’তে কথা পাতে । খিৰিকীমুখৰ কৰৱীজোপাৰ স'তে আলিংগনত ৰত হয় নিয়ৰকণাজাক । ভাৰসাম্য ৰাখিব নোৱাৰি নিয়ৰৰ টোপালবোৰ কৰৱীজোপাৰ পৰা তললৈ সৰি পৰাৰ শব্দতে মই সাৰ পাই যাওঁ । গাত উঁৱলা চোলা পিন্ধি ফুটপাথত পৰি থকা পগলাটো মনৰ পৰ্দাত জিলিকি উঠে । কিবা ক’ব খোজে সি মোক । হয়। হয় । কিন্তু কি ক’ব খোজে সি মোক ? শীতৰ কোনো এক অস্থিৰ ৰাতিৰ এপৰত নয়নক জগাই দিওঁ,
“নয়ন ! নয়ন !”

“হা কি হৈছে ?”, গভীৰ টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই নয়ন খকমকাই উঠে  ।
“নয়ন তাৰ চাগৈ ঠাণ্ডা লাগিছে।“

নয়ন চক খাই বিছনাত বহি পৰে । কোন স্বামীয়ে পত্নীৰ পৰা এনে পাগলামি আশা কৰে ? কেতিয়াবা মোৰ মনত শংকা হয় । আচলতে বলিয়া কোন ? সি নে মই ? নে নয়ন ? নহয় । নয়ন হ’ব নোৱাৰে । নয়ন বাস্তৱবাদী । মোৰ পাল্লাত পৰিহে নয়নৰ ভ্ৰম হৈছে । মই ঠিক কৰিব লাগিব নিজকে”, নিজেই নিজক প্ৰবোধ দি মই কম্বলখন টানি শুই পৰোঁ । নয়নে গাৰু লৈ চোফাৰ ফালে আগবাঢ়ি যায় । মই জাপ মাৰি বিছনাৰ পৰা নামো ।নয়নৰ পিঠিত মুখ গুজি পিছপিনৰ পৰা সাৱটি ধৰো,
“আৰু নকৰো নয়ন । এনেকুৱা আৰু নকৰো।”

নয়নে দেখোন আজিকালি বেলেগ আচৰণ কৰিবলৈ লৈছে । মাজে মাজে উদাসীনতা, মাজে মাজে খিংখিঙীয়া । খোৱা-পিন্ধাত ৰাপ নোহোৱা, ক'লৈকো ওলাই যাব নোখোজা । কেতিয়াবা দিনৰ দিনটো লেপটপ অন কৰি শ্বেয়াৰ মাৰ্কেটত ঘূৰি ফুৰে । তেওঁলোকৰ কোম্পানীটোৱে হেনো কোটি কোটি টকাৰ লোকচান ভৰিছে ।

ৰাতি এপৰলৈকে নয়ন টেবুলত বহি থাকে । চিগাৰেটৰ ধোঁৱাৰে কোঠাটো উশাহবন্ধ হৈ পৰে । কোঠাটোৰ পৰা ধোঁৱাৰ কুণ্ডলীবোৰে মোক খেদি আহি বিছনাখন ভিৰ কৰেহি । কম্বলখন ধোঁৱাময় হৈ পৰে । ক’ৰবাত ভমককৈ একুৰা জুই জ্বলে । সেই জুয়ে মোক দহে । অহৰ্নিশে দহে । সেই দহনৰ পৰা পলাবলৈ আহি নয়নৰ পিঠিত হাত থওঁ । নয়নে সঁহাৰি নজনায়, মাত নামাতে, উচুপিও নুঠে ।

মই ইন্টাৰনেট খুঁচৰো । ‘কি হৈছে নয়নৰ’ বুলি চাৰ্চ ইঞ্জিনত শাৰী পাতো । ইন্টাৰনেটে মোক সঁহাৰি জনাই উত্তৰ দিয়ে, “নয়ন হতাশ হৈছে । সেয়ে সি উদভ্ৰান্তৰ দৰে আচৰণ কৰিছে” ।

মই মৰমেৰে নয়নৰ চুলিকোচা লিৰিকি দিওঁ, “হাত দুখন আছে নহয় ? জীয়াই থাকিবলৈ কিমান টকা লাগেনো নয়ন ?”

নয়নে কেতিয়াবা মোক সাৱটি সৰু লৰাৰ দৰে উচুপি উঠে । কেতিয়াবা কোনো প্ৰতিক্ৰিয়া নেদেখুৱাকৈ লেপটপৰ স্ক্ৰীণত চকু থৰ  কৰি মোক উপেক্ষা কৰে । মই পুনৰ বিছনাত পৰো । দুখন মুখ একাকাৰ হৈ যায় । নাই । মই মোৰ মনৰ জোৰেৰে নয়নক ধৰি ৰাখিব পৰা নাই ।

নয়ন ! নয়ন ! নয়ন !

ৰাতি দুপৰত মই সাৰ পাই উঠো । নয়নক বিছনাত খেপিয়াই চাওঁ । নাই । নয়ন গৈ চোফাত পৰি থাকে । মইও হতাশ হৈছো । হতাশাৰ পিছৰ পৰ্যায়লৈ গুচি গৈছে নয়ন । নয়নৰ পিছে পিছে হয়তো মই । তাৰ পাছত হয়তো সমগ্ৰ পৃথিৱী ।

সেই পগলাজনে তাৰ লেতেৰা দাঁতকেইটা নিকতাই মোলৈ চাই বিদ্ৰুপৰ হাঁহি এৰিছে । প্ৰশ্নবাণ এৰিছে,
“অসুস্থ কোন আচলতে ? মই নে ? সি নে ? নে আমাৰ সমাজখন ?”

এৰা । আমাৰ সমাজখন অসুস্থ । অসুস্থ আমি সকলোৱেই । ফেশ্বনৰ নামত নতুন নতুন কাপোৰেৰে ঘৰ ভৰাই পেলালেও নাঙঠজনৰ গাত এখন কাপোৰ মেৰিয়াই নিদিওঁ আমি । পুহমহীয়া জাৰত কঁপি কঁপি শুই থকা পগলাজনক কম্বল এখনৰ বৰ দৰকাৰ আছিল । মোৰ কম্বলখনে আকৌ মোক জুইৰ দৰে গ্ৰাস কৰিলে ।জুইকুৰাই মোক ছাই কৰি তোলাৰ আগতেই মই এক আৰ্তনাদ শুনিলো । নয়ন চিৰিৰে বাগৰি পৰিছে । কেনেকৈ ? কেনেকৈ ? চোফাত শুই থকা নয়ন কি কাৰণত চিৰি পাইছিলগৈ ? এগালমান প্ৰশ্নই জুমুৰি ধৰিলে মোক । দৌৰাদৌৰিকৈ এম্বুলেন্স মাতিলো । বিশেষ কোনো গভীৰ আঘাত পোৱা নাই নয়নে । অলপ সকাহ পালো । মূৰত দুটা চিলাই আৰু ভৰিত বেণ্ডেজ লৈ হস্পিতেলৰ পৰা ঘূৰিবৰ সময়তেই কেজুৱেলিটিৰ ডাক্তৰজনে ড০ শ্বেতাক মাতি লৈ মোক উদ্দেশ্যি কয়,
“মিচেচ মালা, তেওঁক অলপ কাউন্সেলিঙৰ প্ৰয়োজন আছে । আশাকৰোঁ আপুনি আমাক সহায় কৰিব”।

ড০ শ্বেতাক মই চিনি পাওঁ । ভাল মানসিক বিশেষজ্ঞ । একে সময়তে মোৰ তালৈকো মনত পৰিল ।কোন হয় সি, নাজানো মই । কিন্তু মোক অস্থিৰ কৰি ৰাখিব পৰা এক সত্তা হৈ পৰিছে সি । তাৰ চকুযুৰিলৈ মনত পৰিল । এসোপা প্ৰশ্ন দলিয়াই থৈ যোৱা এহাল চকু । ভীৰৰ মাজৰ পৰা আহি মোৰ কাষত থিয় হৈ ৰোৱা এহাল চকু । পুহমহীয়া ঠাণ্ডাত ৰাস্তাত কঁপি কঁপি সেই চকুহাল মুদি শুই থাকোতে মই তালৈ চাইছিলো এবাৰ। কিমান নিষ্পাপ আছিল শিশুৰ দৰে সেই চেহেৰা । কাৰো ওপৰতে যেন কোনো আক্ষেপ নাই । সেই দৃশ্যটোৱে মোক সদায়ৰ দৰেই আজিও আমনি কৰিলে । নয়নক চিকিৎসাৰ কাৰণে নিৰীক্ষণত ৰাখোতেও তালৈ মোৰ মনত পৰিছে ।মই বাৰু সঁচাই বেয়া নেকি ?

“মোক ক্ষমা কৰা নয়ন” বুলি মই মুখ ঢাকি বহি পৰোঁ । কিবা এটা কৰো । নহ'লে মই উদভ্ৰান্ত হ'ম । বুকুৰ জুইকুৰা দপদপাই জ্বলিছে । মনতে প্ৰাৰ্থনা কৰি থানাত খবৰ দিলো ।‘তাৰ দায়িত্ব মই ল’ম’, হস্পিতেল কৰ্তৃপক্ষক সেই কথা জনাই দিলো । এম্বুলেন্সখনত দুজন পুলিচৰ সৈতে সি শান্তভাৱে পিছৰ চিটত বহি আহিছিল । মই তালৈ মাজে মাজে ঘূৰি চাওঁ । নাই । পৃথিৱীখনৰ কাৰো ওপৰতেই যেন তাৰ কোনো ওজৰ -আপত্তি নাই ।

হস্পিতেলৰ এটা ৱাৰ্ডত নয়ন মোৰ বাবে অপেক্ষাৰত । সেই কথা জানিও মই সেই পগলাজনৰ চিকিৎসাৰ বাবে দৌৰি ফুৰিছো । নয়নক ৰিলিজ দিবৰ সময় হৈছে ।যাৱতীয় কামবোৰ শেষ কৰি আহি নয়নক সাৱটি ধৰিলো । মোক জ্বলাই থকা জুইকুৰা এতিয়া অলপ শাঁত পৰিছে । সেই জুইকুৰাই এতিয়া দুজনক উম দিব । মোৰ পথৰ পৰা কিছু কুঁৱলী আঁতৰি গৈছে ।

উপসংহাৰ :
----------

নয়নে ভ্ৰম বকিছিল । চিকিৎসাৰ প্ৰথম ৰাতি নয়নে বিৰবিৰাই আছিল, “হাত দুখন আছে নহয় মালা ? কিবা এটা কৰি চলিব পাৰিম নহয় আমি ?”, মোৰ দুহাতৰ মাজত শুকান হাতখন চেপি ধৰি নয়নক আশ্বাস দিছিলো, “চিন্তা নকৰিবা নয়ন ।মই আছোতো । মই আছো ।”

লাহে লাহে নয়ন সুস্থ হ’বলৈ ধৰিছিল । ঘৰলৈ গৈ নয়নক এক মিনিটৰ বাবেও এৰি নিদিলো । ক'ৰবাত আমি সকলোৱেই অসুস্থতাৰ চিকাৰ । মানসিক অসুস্থতা, শাৰিৰীক অসুস্থতা নতুবা বৌদ্ধিক অসুস্থতাৰ । ক্ষণিক সুস্থতাক লৈ অহংকাৰ কৰি কি লাভ ? নয়নৰ ভৰিৰ আঘাত খুব চিন্তনীয় নহয় । কিন্তু তেওঁৰ মনৰ ওপৰত গভীৰ চাপ পৰিছে, ড০ শ্বেতাই মোক সেই কথা কৈছিল । আৰু সমান্তৰালভাৱে সিজনৰো চিকিৎসা চলি আছিল । নয়নৰ অজ্ঞাতেই মই সেই দায়িত্ব লৈছিলো ।

মাজে মাজে নয়নক চেকআপত আনো। নয়নৰ ভৰিৰ ড্ৰেছিং কৰাওঁ । সেইখিনি সময়তে ড০ শ্বেতাৰ লগত নিৰিবিলিকৈ কথা হওঁ । তেনেদৰেই আজিও মানসিক ৰোগীৰ কক্ষলৈ গৈ থকা ড০ শ্বেতাৰ কাষে কাষে খোজ কাঢ়ি মই তাৰ হিষ্টৰী শুনিলো,
“বৰ ট্ৰেজিক ষ্টৰী মালা । এসময়ত ই খুব মেধাবী ছাত্ৰ আছিল । গৱেষণাৰ কামত নিয়োজিত হৈ থকা সময়তে তাৰ হোষ্টেলৰ ৰূমত জুই লাগিছিল । তাৰ থেচিচ জ্বলি গৈছিল।“

“অহ! চ’ চেড!”, মই হুমুনিয়াহ এৰিছিলো, “কিন্তু ড০ শ্বেতা ! সি মোৰ লগত কিয় তেনে আচৰণ কৰিছিল ?”, মোৰ উৎকন্ঠাৰ অন্ত পৰা নাছিল ।
“কাৰণ সি আপোনাক চিনি পায় । সি আপোনালোকৰে বেটচমেট আছিল । কেমিষ্ট্ৰি ডিপাৰ্টমেণ্টৰ আছিল।“

“মোৰ বেটচমেট ? কেমিষ্ট্ৰি ডিপাৰ্টমেন্টৰ ? নয়নেওতো কেমিষ্ট্ৰি ডিপাৰ্টমেন্টত এডমিছন লৈছিল। চিনি পোৱা নাই নেকি নয়নে ?”
“পায় মালা । নয়নে তাক চিনি ভালকৈয়ে চিনি পায় । সেইকাৰণেই নয়ন আজিও অপৰাধবোধত ভূগি আছে”, ভৰিত বেণ্ডেজ বন্ধা ভাগেৰেই নয়ন সোমাই আহে তাৰ ৱাৰ্ডলৈ ।

“কি কথা নয়ন ? কিবা লুকুৱাইছা মোৰ পৰা ?”, মই আচৰিত হওঁ ।
“অনিৰ্বাণ ! সি অনিৰ্বাণ । আমাৰ ডিপাৰ্টমেন্টৰ এজন চোকা ল’ৰা আছিল”, নয়নে কিবা কোৱাৰ আগতেই সি আহি নয়নক জপটিয়াই ধৰে । ৱাৰ্ডবয়কেইজনে  তাক আঁতৰাই নিয়ে ।সি খিটখিটাই হাঁহি হাঁহি ৰেলিঙত ধৰি আমাৰ ফালে চাই থাকে । তাৰ পাছত নয়নলৈ চাই সি নিজৰ ওঁঠত আঙুলি লগাই চিঞৰি উঠে,
“চুপ!”

নয়নৰ চকুহাল চলচলীয়া হৈ পৰে । চলচলীয়া চকুযোৰে প্ৰমাণ কৰে, নয়ন পুনৰ সুস্থিৰ অৱস্থালৈ ঘূৰি আহিছে ।

ৰেলিঙৰ ফালে চাই পঠিয়াওঁ । চাফ-চিকুণ হৈ আছে সি । চেহেৰাত বুজা যায় সি কোনো ভাল ঘৰৰ ল'ৰা আছিল ।হাঁহিৰ মাজেৰেই সি নয়নক পুনৰ অনুৰোধ কৰে, “নয়ন ।চুপ!”

তাৰ হাঁহিটো আজি বিদ্ৰূপৰ হাঁহি নহয় । তাৰ হাঁহিবোৰত শ্লেষৰ ৰেশ নাই । তাৰ হাঁহিবোৰত যেন যীশুৰ দৰে ক্ষমাৰ বাণী জিলিকি উঠে ।

বিজুলী সঞ্চাৰিত আধানৰ দৰে তড়িৎ গতিৰে অনিৰ্বাণ নামৰ এটা নামে মোৰ মগজুত খুন্দা মাৰেগৈ । হয় হয় । মনত পৰিছে । মনত পৰিছে । বয়জ হোষ্টেলৰ আৱাসী আছিল অনিৰ্বাণ । কলেজৰ  কেমিষ্ট্ৰি ডিপাৰ্টমেন্টৰ আগেৰে পাৰ হৈ যাওঁতে হোষ্টেলৰ ল’ৰাবোৰে মোলৈ এখন চিঠি দলিয়াইছিল । কোনোবা এজনীয়ে বুটলি আনি সেইখনকে ক্লাছৰূমত আবৃত্তি কৰি শুনাইছিল । তাৰ কিছুদিন পিছত বিশ্ববিদ্যালয়ত ভৰি থৈছিল সিহঁতে । অনিৰ্বাণ গৈছিল নিজ পথে । নয়নৰ কক্ষপথ কিছু সুকীয়া । সি উৰ্ধমুখী গ্ৰাফৰ পক্ষপাতী ।

কথাবোৰ পাগুলি থকাৰ মাজতে ড০ শ্বেতাই আমাক এৰি ৱাৰ্ড পায়গৈ । ৱাৰ্ডত অনিৰ্বাণৰ চিকিৎসা আৰম্ভ কৰে । দুয়োৰে কথাৰ টুকুৰা টুকুৰা সুৰবোৰ আমাৰ কাণত পৰেহি  । নয়ন আহি মোৰ হাতখনত ধৰেহি, “মালা, মোক ক্ষমা কৰা”।
“ক্ষমাৰ কথা ক’ৰ পৰা আহিল নয়ন?”, মই কলেজৰ কেমিষ্ট্ৰি ডিপাৰ্টমেন্টৰ পৰা মনটো বুটলি আনো ।

নয়নে তলমূৰকৈ কৈ পেলায়, “কাৰণ সি মোৰ জ্বলন হৈ পৰিছিল। এই জ্বলনৰ ফলস্বৰূপেই এদিন অনিৰ্বাণৰ লগত কাজিয়া কৰি তাৰ পঢ়া-টেবুলত জুই লগাই দিছিলো ।”

আসঃ ! বুকুৰ চৰাইজনী ধৰফৰাই উঠে । মূক হৈ পৰো মই । হৃদয়ৰ মণিকোঠত অনিৰ্বাণ নামৰ লৰাজনৰ চিঠি এখনে কুণ্ডলী পকাই থাকে । সেই কুণ্ডলীটোত ক্ৰমে পাক খাই পৰে অনিৰ্বাণৰ জ্বলন্ত গৱেষণাপত্ৰৰ এমুঠি ক’লা ছাইৰে কিনা নয়নৰ ভোগ-বিলাসেৰে পূৰ্ণ এখন উদভ্ৰান্ত পৃথিৱীৰ এটা নিমিলা অংক ।

(সমাপ্ত)