গল্প:জিঞ্জিৰ
(পৰী পাৰবীন, ডিব্ৰুগড়)


কাহিনীৰ অন্তিম পৰ্যায়:

চবক……….চবক………চবক…….চবক ।

ৰাতি দুই বাজিছে । কাথনী বুঢ়ী শোৱাপাটীৰ পৰা ধহমহাই উঠিল । কৰবাত কোৰেৰে মাটি খন্দাৰ শব্দ । টৰ্চটো আৰু লাঠিডাল লৈ কাথনী বুঢ়ী শব্দটোৰ ফালে আগবাঢ়িল ।
“নিমি মাজনী, তই ইয়াত কি কৰিছ অ? এই ৰাতিখন কিয় এইবোৰ কৰি আছ, বল ভিতৰলৈ”, কাথনী বুঢ়ীয়ে উচপিচ কৰি আহি তাইৰ হাতত ধৰিলে ।

আউলী বাউলী চুলিৰে অসংযত নূন্যতম সাজেৰে নিমি তেতিয়াও কোৰেৰে মাটি চবিওৱাত ব্যস্ত ।

“নিমি মাজনী” কাথনী বুঢ়ীৰ মাতটো অলপ জোৰেৰে ওলাল, “পাপা সাৰ পাব, সাৰ পালে তোমাক কি কৰিব তুমি জানিছাই নহয়” ।

“পাপাই কি কৰিব জেঠীমা ? ডক্টৰ আংকল মাতিব, বিছনাৰ খুঁটাত মোক বান্ধিব………….হাঃ হাঃ হাঃ ।”

নিমিৰ অট্টহাস্যত চহৰৰ প্ৰখ্যাত ব্যৱসায়ী ৰাজকমল দুৱৰাৰ চৌহদ কপি উঠিল ।

কাহিনীৰ প্ৰথম পৰ্যায় :

কাথনী বুঢ়ীয়ে নিমিক গাৰ জোৰেৰে টানি আনি বাথৰূমত সোমোৱাই হাত ভৰি ধুৱাই দিলে । লাহেকৈ তাৰ পাছত তাইক টোপনি অহা ঔষধ এটা খুৱাই নিজেও বি্ছনাৰ কাষতে বহি ৰ’ল । নিমিৰ অৰ্ধনিৰ্মীলিত চকু জাপ খাই আহিল । লাহে লাহে তাইৰ টোপনিৰ গভীৰতাত কাথনী বুঢ়ী অতীতলৈ ঘূৰি গ’ল ।এই ঘৰত চল্লিশবছৰ গৰকা কাথনী বুঢ়ী তেতিয়া পোন্ধৰ বছৰীয়া । ৰাজকমল দুৱৰাৰ পিতৃ তিলক দুৱৰাই দুজনী ছোৱালীৰ খবৰ কৰিছিল আলেঙে আলেঙে । এজনী ছোৱালী দুৱৰাৰ পৰিয়ালত ফুল হিচাপে শোভা বঢ়াবলৈ আৰু আনজনী ছোৱালী সেই ফুলপাহৰ যতন লবলৈ । হয়, কাথনী সেই পিছৰ পদটিতে মকৰল হৈছিল । সৌদামিনী বৰুৱা সৌদামিনী দুৱৰা হিচাপে ফুলপাহ হৈ জাতিস্কৃত কৰিছিল দুৱৰা পৰিয়াল । ৰূপে গুণে বিভূষিতা সৌদামিনী আনতকৈ বেলেগ । এই কথা প্ৰতি খোজতে কাথনীয়ে অনুভৱ কৰিছিল । ৰাজকমল দুৱৰাই ডুবাই ৰাখিব বিচৰা দামী কাপোৰ আৰু অলংকাৰৰ মোহে ঘৰৰ শ্বকেছত বন্দী কৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে সৌদামিনীক । সজোৱা ফুলপাহৰ পৰা নিজকে উত্তৰণ ঘটাইছিল তেওঁ । শ্বকেছৰ তলা ভাঙি তেওঁ ওলাই আহিছিল মানুহৰ মাজলৈ ।
নিমিৰ জন্ম হৈছিল । সৌদামিনী ব্যস্ত হৈ পৰিছিল । ৰাজকমল দুৱৰা সুখী হৈছিল ।
নিমি ডাঙৰ হৈ আহিছিল । সৌদামিনীৰ ব্যস্ততা কমি আহিছিল । কলমৰ আঁকবাঁক বাঢ়িছিল । ৰাজকমল দুৱৰা অসন্তুষ্ট হৈছিল ।

“কি অদৰকাৰী কামত লাগি থাকাহে ?”, ৰাজকমল দুৱৰাৰ অসন্তুষ্টিৰ বহিঃপ্ৰকাশ আছিল সেয়া । সৌদামিনীৰ হাতলৈ এটা দুটা সন্মান আহিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল আৰু ৰাজকমল দুৱৰাৰ হাতত ঠাই পাইছিল চিগাৰেটে । নিমিয়ে যেতিয়া একে একে দুই আওৰাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল, সৌদামিনী তেতিয়া ব্যস্ত আছিল মাজুলীৰ সত্ৰ আৰু ৰাসৰ ওপৰত থেছিছ প্ৰস্তুত কৰাত ।চহৰৰে কলেজখনত অসমীয়া বিভাগৰ প্ৰবক্তা হিচাপে যোগদান কৰিছিল সৌদামিনীয়ে ।

ৰাজকমল দুৱৰাৰ অসন্তুষ্টি বাঢ়িছিল ।

“মোৰ পৰা কি পোৱা নাই তুমি ? কাপোৰ, অলংকাৰ, গাড়ী কিহৰ অভাৱ হৈছে তোমাৰ ? কিহৰ বাবে মাহেকৰ মূৰৰ টকাকেইটাৰ কাৰণে কলেজৰ লৰাখিনিৰ ওচৰত টিঘিলঘিলাব লগীযা হ’ল?”- ৰাজকমল দুৱৰাৰ অসন্তুষ্টিৰ চূড়ান্ত বহিঃপ্ৰকাশ  সেয়া ।
সৌদামিনী দুৱৰাৰ ব্যস্ততা বাঢ়িছিল । নিমিৰ পঢ়া-শুনা মানেই সৌদামিনী, নিমিৰ নাচ-গান মানেই সৌদামিনী, অতিথি শুশ্ৰষা মানে সৌদামিনী, উৎসৱ পাৰ্বন মানেই সৌদামিনী, ঘৰুৱা কামৰ তদাৰকীৰ লগতে নিজৰ কলেজ, ৰাজকমল দুৱৰাৰ ব্যৱসায়ৰ মাজতো কলমৰ নিচাটো এৰিব পৰা নাছিল তাই ।

কলমৰ নিচা ! যি নিচাই তাইক টানে পৰ্বতলৈ ।

ৰাজকমল দুৱৰাৰ বাবে এয়া মূল্যহীন বিলাস ।

কলমৰ নিচা! যি নিচাই তাইক টানে ভৈয়ামলৈ।

ৰাজকমল দুৱৰাৰ ওচৰত তাইৰ অনুৰোধ অসাৰ ।

কলমৰ নিচা! যি নিচাই তাইক আব্দাৰ তোলে দিহিঙলৈ, কেতিয়াবা দিপাঙলৈ।
ৰাজকমল দুৱৰাৰ অনুমতি নাই ।

অকলে সাগৰৰ পাৰত ?

বালিচৰত ?

আকাশ চুৱাৰ হেঁপাহ ?

উসঃ ! অলীক কল্পনা ।

“কেৱল এটা ৰূমৰ এখন টেবুলত কি সাহিত্যৰ সৃষ্টি হয় ?”, নিজকে প্ৰশ্ন কৰি ক্ষোভত ভাগি পৰে  সৌদামিনী ।

কাথনীয়ে আলেঙে আলেঙে চাই ৰয় । সৌদামিনীৰ ব্যক্তিত্বই মোহিত কৰে তাইক । বিপৰীতে ৰাজকমল দুৱৰাৰ অসন্তোষীয়া মুখে বিপাঙত পেলায় তাইক ।নিমিক শুৱাই থৈ ৰাতি বাৰ বজালৈ সৌদামিনী বহি থাকে পঢ়া টেবুলত । কাথনীয়ে কেতিয়াবা কফি একাপ, কেতিয়াবা গাখীৰ এগিলাচ, কেতিয়াবা ফলৰ ৰস এগিলাচ লৈ ওচৰতে বহি ৰয় । কেতিয়াবা সৌদামিনীৰ চুলিটাৰিত তেল ঘঁহি দিয়ে । ব্যক্তিগত স্থিতিৰ শতযোজন প্ৰাৰ্থক্য থাকিলেও এই মানুহজনী সৌদামিনীৰ বুকুলৈকে শিপাইছে । তাইৰ জীৱনৰ সকলো কথাই নিঃসংকোচে কাথনীৰ আগত খুলি দিব পাৰে সেয়ে ।

“ছাৰে বেয়া পোৱা কামবোৰ কিয় কৰি থাকা আই?”, এদিন কাথনীয়ে সুধি পেলালে তাইক । কাথনীয়ে জানে সৌদামিনীৰ কামবোৰে অন্ততঃ ক্ষতি কৰা নাই ৰাজকমল দুৱৰাক ।কিন্তু ইমান আপত্তি কিয় তেওঁৰ সেই কথা নুবুজে তাই  ।আৰু সেই আপত্তি নেওচি যোৱাৰ বদ্ধপৰিকৰ সৌদামিনীক বুজি পোৱাৰো অপাৰগতা কাথনীৰ, সেয়ে এদিন এনেদৰে সুধি পেলাইছিল সৌদামিনীক ।

অলপ দেৰী তভক মাৰি সৌদামিনীয়ে কাথনীক কৈছিল, “মই যিবোৰ কাম কৰো, সেইবোৰত ছাৰে কিয়, কোনোৱেই বেয়া পোৱাৰ একো যুক্তি নাই । কাৰো হানি নকৰা কাম কিছুমান কৰি যদি মোৰ মনে শান্তি পায়, তেনেবোৰ কামত মোক পদে পদে বাধা কিয় দিয়ে বুজি নাপাওঁ । যুক্তিহীন কাৰণেই মই ছাৰৰ কথা মানি থাকিবলৈ নিবিচাৰো কাথনী” ।

হুমুনিয়াহ এটা বায়ুত মিলি গৈছিল লাহেকৈ ।

কাথনী ৰূমটোৰ পৰা ওলাই গৈছিল । সৌদামিনীয়ে কলমেৰে নিজৰ অস্তিত্বৰ ছবি আঁকিছিল । ৰাজকমল দুৱৰাই ব্যৱসায়ৰ লাভ-লোকচানৰ অংক কৰাত ব্যস্ত আছিল । নিমিয়ে হয়তো তেতিয়া তৰাৰ দেশৰ সপোন দেখিছিল ।

এদিন হঠাতে তাইৰ যোগাযোগ হৈছিল স্কুলীয়া বন্ধু বৰুণৰ স’তে । বৰূণ ৰাষ্ট্ৰীয় কাকত এখনৰ জেষ্ঠ্য সাংবাদিক । বাতৰি কাকতৰ সমল গোটাবলৈ সি দেশে-বিদেশে ঘূৰি ফুৰা কথাটোত তাই মিহিকৈ ঈৰ্ষা এটা অনুভৱ কৰিছিল । তাইও যে বৰ ভ্ৰমণপ্ৰিয় !পুৰুষ হোৱা হ’লে হয়তো তাইও পাৰিলেহেঁতেন দিহিঙে-দিপাঙে ঘূৰি ফুৰিবলৈ।ভ্ৰমণ তাইৰ বাবে এতিয়া বিলাসিতা হৈ পৰিছে । তাইৰ স্বামীৰ এমাহৰ মূৰে মূৰে টুৰ থাকে, তাই ঘৰ চম্ভালে । তাইৰ স্বামীৰ ৰাতি এপৰলৈকে ক্লাৱত পাৰ্টি, তাই ঘৰ চম্ভালে । আৰু তাই প্ৰিয় বান্ধৱীৰ বিয়াখন খাবলৈ ছমাহ আগৰ পৰা কুতুৰি কুতুৰিও মিলাব নোৱাৰেগৈ ।নাৰীত্বৰনো কিবা অস্তিত্ব থাকেনে ? ক্ষোভ এটাই মনৰ চোতালত অগাদেৱা কৰি থাকে ।কলমৰ খোচঁত ক্ষোভবোৰ উজাৰি উজাৰি তাই ভাবি থাকে কথাবোৰ ।নিমি..... নিমি.....তাৰ মাজতো নিমি নামৰ শীতল বতাহ এছাটিয়ে চুই যায় তাইক ।

সেই বৰুণৰে এদিন উচ্ছাসভৰা কন্ঠস্বৰ ভাঁহি আহিছিল ফোনত, “হেই দামিনী, শুনাচোন, মুম্বাইত এইবাৰ ফিল্ম মহোৎসৱ আৰম্ভ হৈছে । আহিব পাৰিবা নেকি তুমি ? তুমি লেখাৰ বহুত সমল পাবা । আহি যোৱা”, অত্যন্ত ব্যস্ততাৰ মাজতো বৰুণে তাইক অনুৰোধ কৰিবলৈ নাপাহৰিলে ।

তাইৰো মন গৈছে যাবলৈ, কিন্তু তাই জানে, তাইক অকলে এই যাত্ৰালৈ যাবলৈ তাইৰ স্বামীয়ে কেতিয়াও অনুমতি নিদিয়ে । এক হতাশাই লাহে লাহে তাইক গ্ৰাস কৰি আনিলে । বিয়াৰ আগত দেখোন অকলেই ইমূৰ সিমূৰ কৰি আছিল, তেতিয়া দেখোন কোনেও একো ভবা নাছিল । বিয়াৰ পাছত পৃথিৱীখন কিয় ইমান সলনি হৈ গ’ল ?

দুদিনমান তাই চকুৰ পতা নজপালে । শেতেলিত উচুপিলে তাইৰ বহুমূলীয়া হেঁপাহবোৰে । নিজলৈকে ধিক্কাৰ জন্মিল তাইৰ । তেওঁৰ এটা হেঁপাহ কিনিবলৈ যে তাই বন্ধকত থলে অতবোৰ আশৈশৱী বহুমূলীয়া হেঁপাহ । কিমান কথা যে জনাৰ হেঁপাহ থাকি গ’ল ! কিমান কথা যে চোৱাৰ হেঁপাহ থাকি গ’ল! কিমান ঠাই যে চোৱাৰ হেঁপাহ থাকি গ’ল ! জনাৰেতো হেঁপাহ । তাৰ বাহিৰেনো কি?

ৰাতি বিছনাৰ পৰা উঠি তাই কাথনীৰ ৰূম পালেগৈ ।‘বাই, বাই, কাথনী বাই’, তাই লাহেকৈ মাতিলে । কাথনী ধহমহাই উঠিল । সুধিলে, “কি হ’ল আই ?”

“বাই, মই অলপদিন বাহিৰলৈ যাম। তুমি নিমিক চম্ভালিব পাৰিবানে ?”, তাই কাথনীক সুধিলে ।

“হয় নেকি আই ? নিমিক চম্ভালিব পাৰিম মই , কিন্তু ছাৰে তোমাক অকলে বাহিৰলৈ যাবলৈ দিব জানো ?”, কাথনীয়ে কৈছিল তাইক ।

“ছাৰক মই মিছাকৈ কিবা এটা কম । নহলে ছাৰে ইমান দূৰলৈ যাবলৈ নিদিব ।

এসপ্তাহৰহে কথা ।”, মিছাকৈ কৈ যাবলৈ তাইৰ মন নাছিল যদিও হেঁপাহটো যে বগুৱা বাই আহিছে । কি কৰে তাই !

এসপ্তাহৰ কথাহে ! কিমানটা সপ্তাহ তাই সকলোৰে নামত এৰি দিলে ? এইবাৰ তাইৰ নিজৰ কৰিব খুজিছে এটা সপ্তাহ ।

গিৰিয়েকৰ না শুনাৰ ধৈৰ্য্য নাছিল । গুৱাহাটীত থকা সম্বন্ধীয়া বায়েকৰ ঘৰলৈ যাওঁ বুলি তাই গুৱাহাটীলৈ টিকট কাটি গুৱাহাটীৰ পৰা মুম্বাই অভিমুখী ফ্লাইটত উঠিছিল । বৰুণলৈ খবৰ দিছিল তাই, নিমিৰো মাতষাৰ বুকুত ভৰাই লৈছিল । কাথনীক বাৰে বাৰে সঁকিয়াই দিছিল যাতে এক মুহূৰ্তৰ কাৰণেও নিমিক এৰি নিদিয়ে । ইচ্ছা কৰিয়েই স্বামীৰ লগত কথা পতা নাছিল । মিছাক সহচৰ কৰি আগবাঢ়িলেও তাই বিশ্বাসঘাতকতা কৰিব বিচৰা নাছিল স্বামীৰ অনুভুতিখিনিক ।

কাথনীৰ বুকুৰপৰা গৰম নিশ্বাসৰ সোঁত এটা ওলাই আহিল ।

ইমানখিনিলৈকে জানে তাই । তাৰ পাছৰ খিনি দেখিছে তাই । নিজ চকুৰে দেখিলে তাই জীৱনৰ খলা-বমা । চকুৰ আগতে সাগৰবলুকাৰ ভাস্কৰ্য্য খহাদি খহিল ঘৰখন । কাথনী নীৰৱ দৰ্শক তেতিয়া ।

মুম্বাই আৰু বাংগালোৰৰ মাজৰ প্লেন খন দূৰ্ঘটনাত পতিত হৈছিল । টিভিৰ পৰ্দাত নিহত যাত্ৰীসকলৰ নাম উচ্চাৰণ কৰি থাকোতে সৌদামিনী দুৱৰাৰ নাম, ঠিকনা আৰু ফটোৱে ৯ ডেচিবেলৰ জোকাৰণি এটা দি গ’ল দুৱৰা চৌহদত ।সৌদামিনী বাংগালোৰত ? কেনেকৈ ? কেনেকৈ ?

তাৰ পাছৰ সময়বোৰ যেন ঘড়ীৰ কাঁটাৰ দৰে ছন্দোময় নাছিল, বৰং ৰেলৰ উকিৰ দৰে কৰ্কশ ধ্বনি এটাৰে সময়বোৰ কঠিন শিলৰ গুহা এটাৰ মাজেৰেহে সৰকি গৈছিল । তাৰ মাজতে নিমি ডাঙৰ হৈছিল । সৌদামিনীক কথা দিয়ামতে কাথনীয়ে নিমিক চম্ভালিছিল । ৰাজকমল দুৱৰাৰ আৰম্ভ হৈছিল ৰঙীণ বটলৰ স’তে নিতে সহবাস ।

সৌদামিনী দুৱৰাৰ নামটো বদনামী বিশেষণ এটাৰে চহৰ কঁপাই থাকিলে বহুদিন । কাথনীৰ বাদে কোনেও নাজানিলে ঘটনাৰ সততা । ব্যভিচাৰৰ বতাহত কৰ্পূৰৰ দৰে উৰিছিল সৌদামিনী দুৱৰাৰ ব্যক্তিত্ব । সৌদামিনী দুৱৰাক হেৰুৱাই সিমান দুখ কাৰো হোৱা নাছিল হয়তো, যিমান তৃপ্তি পাইছিল তেওঁৰ বিষয়ে মুখৰোচক কাহিনী ৰটনা কৰি ।

কাহিনীৰ মধ্য পৰ্যায় :

মাকৰ মুখৰোচক কাহিনীবোৰে নিমিক জেদী কৰি তুলিছিল । কাথনীয়ে গেটৰ ভিতৰলৈকে তাইক চম্ভালিছিল । তাৰ বাহিৰৰ নিমিজনী উচ্ছৃংখল হৈ পৰিছিল ।অসংযত কথা বতৰাৰে অবিন্যস্ত চুলিৰে নিমি প্ৰায়েই মাজনিশাহে ঘৰলৈ সোমাইছিল ।

কাথনী বহুত কথাৰে জীৱন্ত সাক্ষী হৈ ৰৈছিল ।

কাথনী জীৱন্ত সাক্ষী সৌদামিনীৰ জীৱন অন্বেষাৰ…….

কাথনী জীৱন্ত সাক্ষী ৰাজকমল দুৱৰাৰ মিছা দাম্ভিৰ্যৰ…….

কাথনী জীৱন্ত সাক্ষী নিমিৰ উচ্ছৃংখলতাৰ……
.
লাহে লাহে কাথনী আৰু নিমিৰ দূৰত্ব বাঢ়িছিল । নিমিৰ ঘৰত থকা সময় কমি আহিছিল । ৰাজকমল দুৱৰাৰ কাণ চুৱাইছিল কাথনীয়ে । নিচাসক্ত মানুহজনে ‘মাক চাই জীয়েক’ বুলি মূৰপোলোঙা দিছিল । এনেকৈয়ে হয়তো নিমি চূড়ান্ত পৰ্যায় পাইছিলগৈ ।

নিমিৰ স্বাস্থ্য দিনে দিনে বেয়া হৈ আহিছিল ।ধোঁৱা আৰু পানীয়ৰ মাজত জীৱনৰ ৰস বিচৰা নিমিজনী হাড়ে-ছালে লাগি আহিছিল । তাৰ মাজতো ট ট কৈ জিলিকি আছিল তাইৰ ওফোন্দা পেট ।

ৰাজকমল দুৱৰাৰ থৰকাছুটি হেৰাইছিল । নিমি মৌন……

ৰাজকমল দুৱৰাই ডক্টৰ মাতিছিল ।নিমি মৌন……

এটা মৃত সন্তান প্ৰসৱ কৰিছিল নিমিয়ে  । ৰাজকমল দুৱৰাই স্বস্তিৰ নিশ্বাস এৰিছিল ।

মৃত শিশুটো বাৰীৰ চুকত সমাধিস্থ হৈছিল । নিমি উন্মাদিনী……

নিমিৰ ভৰিত শিকলি, হাতত ৰছী, ৰছীৰ এটা মূৰ বিছনাৰ খুঁটাত…..

কাথনী জীৱন্ত সাক্ষী……

উপসংহাৰ :

দোপালপিটা বৰষুণ এজাকেৰে ৰাতিটো পুৱাইছিল  । বাহিৰত সেয়া হয়তো সৌদামিনী আইৰ চকুপানী । যিডাল শিকলি খুলি থৈ সৌদামিনী এসপ্তাহৰ কাৰণে জীৱনৰ সুধা বিচাৰি ওলাই গৈছিল, সেই ডাল শিকলিয়েই এতিয়া কালনাগ হৈ ওৰেটো জীৱন নিমিৰ ভৰিত ।